Skate4AIR 2017 – Bloed, zweet en waterskiën …..

De afgelopen jaren zijn we financieel betrokken door bedrijfssponsoring. Maar hier blijft het niet bij. Ieder jaar nemen we met een aantal collega’s ook deel aan de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee in Oostenrijk om zoveel mogelijk geld bijeen te brengen voor onderzoek naar Cystic Fibrosis (taaislijmziekte).

Zo ook dit jaar. Voor Leobert, Dirk en Hans klonk vrijdag 3 februari om 7:00 uur het startschot. Leobert en Dirk gingen ieder voor een tweede keer voor 200 barre kilometers. Hans nam dit jaar voor de 5^e keer deel en schaatste samen met zijn dochter Geertje. Hun doel was om samen 100 km te volbrengen. Samen is dat immers ook 200 km.

Na weken van zeer strenge vorst was helaas de dooi toegeslagen. Na een week van -17 troffen wij nat ijs en een temperatuur van +6 graden aan. Maar gelukkig kon de tocht wel doorgaan. En zelfs ook een stuk op het grote meer. We “kregen” een geprepareerd parcours van 16,66 km van ijsmeester Norbert Jank. En wat had die man een werk verzet! Ondanks de veel te hoge temperatuur lag het ijs er prima bij. Er stond veel ijs op het water maar het gleed meer dan prima. Wel was het oppassen voor de minder zichtbare scheuren en gaten. Ook was het eerst stuk op het grote meer, onder de brug door, dramatisch zwaar.

Om 7:00 uur klonk het start-kanon. Het was nog donker, lampjes aan en goed opletten. Maar we gingen lekker. Leobert en Dirk vertrokken samen in een snelle groep. Hans en Geertje trokken hun eigen plan op weg naar 100 km. Maar waren onze doelen wel reëel bij deze omstandigheden? We zagen veel valpartijen. Mensen waren doorweekt en koud. Onderkoeling lag op de loer en velen stapten uit. Op de been blijven was dus ons motto. Goed technisch schaatsen en niet boven je macht gaan.

En dat hielden we ronde na ronde vol. Nagenoeg zonder te vallen. Maar wel met de schoenen vol water: op sommige plaatsen waren de plassen dieper dan de schaatsen hoog waren.

Regelmatig een korte stop bij de fantastische Skate4AIR tent. Snel wat eten en drinken, het ontbrak ons aan niets. Wat een geoliede machine was dat weer.

Zo tikten ieder ronde na ronde weg. Leobert was niet te houden en was op weg naar een DON-record. Dirk maakte zijn belofte waar om meer te genieten dan vorige jaar en paste daar zijn tempo op aan. En voor Hans en Geertje kwam rond een uur of twee de beoogde 100 km al in zicht.

Het ging lekker en we bleven droog. De regen viel mee en we waren niet gevallen. Stapvoets over de slechte stukken en dan weer tempo schaatsen op de vele stukken prachtig zwart ijs. Genieten van de omgeving, de unieke tocht en het schitterende doel waarvoor we het allemaal doen.

Het ging lekker en we hadden nog een paar uur de tijd. De organisatie had uit veiligheidsoogpunt besloten dat iedereen voor het donker van het ijs af moest zijn. Het risico op valpartijen met onderkoeling tot gevolg werd te groot geacht. En terecht! Het leek soms meer op waterskiën dan op schaatsen. Het geluid van een kabbelende beek onder je schaatsen is een bijzondere gewaarwording.

Tot 16:00 uur mochten we de start-finish passeren voor een nieuwe ronde. Daarna mocht enkel nog gefinisht worden.

Maar Leobert had die tijd niet nodig. In een DON-recordtijd van 8:30:24 uur had hij de volle 200 km volbracht! En voor Hans en Geertje stopte de teller bij maar liefst 133,33 km in 9:55 uur! Dirk deed dit in een schitterende tijd van 9:45 uur, en blijft voor altijd de eerst DON-er onder de 9:00 uur (2016: 9:59:30 uur).

We zijn trots en voldaan met deze prestaties. We hebben er enorm van genoten. Van de tocht, de prestaties maar vooral van alle aanmoedigingen, berichtjes en de vele donaties. Wat een fantastisch bedrag hebben we mogen inzamelen voor onderzoek naar CF.

Dank natuurlijk ook aan de organisatie, crew, mediateam en alle andere rijders. Wat was het weer top georganiseerd allemaal.