Assetmanagement a la Sante Fe

In onze verkenningen naar complexiteit in assetmanagement zijn we terecht gekomen in Sante Fe, home of the Sante Fe Institute. In de categorie ‘achteraf’ is het altijd logisch dat dit instituut in beeld komt, want het houdt zich enkel en alleen bezig met complexiteitsvraagstukken. Het is een bijzonder instituut, opgericht in 1984 door wetenschappers inclusief enkele Nobelprijswinnaars. De reden was niet dat ze zich met complexiteit bezig wilden houden. Nee, het instituut is opgericht om anders te werken dan dat universiteiten toentertijd deden en misschien nog steeds wel doen. Het probleem wat ze zagen, was dat universiteiten strikt gescheiden vakgebieden hadden. Allemaal silo’s. In plaats van gebruik te maken van elkaars kennis, was alles in de universitaire wereld erop gericht om expert te worden in een klein vakgebied. Dit vergrote de kans op subsidie of een beurs. Gevolg was wel dat er onderzoekskansen bleven liggen.

Impact maken

En dus werd het Sante Fe Institute opgericht, speciaal bedoeld om verschillende vakgebieden met elkaar te verbinden, onder andere natuurkunde, wiskunde, biologie, economie en sociale wetenschappen. Het geld komt voor een belangrijk deel van donateurs, dus zo’n instituut heeft een goede agenda nodig. In de eerste brainstorms kwamen er onderwerpen op als dynamica en computerwetenschappen op tafel. Maar als het instituut impact wilde maken, was het nodig om een veel uitdagender vraagstuk te hebben. Iets dat de grote vraagstukken van de wereld vooruit kon helpen en waar mensen geld aan wilden geven. En zo kwam het onderwerp complexiteit op tafel, een onderzoeksgebied dat heel veel disciplines aan boord moet hebben om iets krachtigs op te leveren.

Geen afdelingen, alleen maar onderzoekers

Het instituut is zodanig opgezet dat het voor de onderzoekers heel makkelijk is om elkaar te vinden en samen te werken. Het is klein genoeg om iedereen te kennen, tussen de 100 en 150 mensen. Het heeft een verschillende onderzoeksvelden in huis: archeologie, economie, sociale wetenschappen, ecologie, natuurkunde etc. Het gebouw is zo gemaakt dat je elkaar elke dag tegen komt, ideeën kan uitwisselen en samen kan werken aan projecten. Er zijn geen afdelingen, er zijn geen formele groepen, alleen maar onderzoekers, studenten, promovendi, journalisten en schrijvers die allemaal werken aan complexiteitsvraagstukken.

Wat heeft dit allemaal met assetmanagement te maken? De verbinding. Het Nieuwe Assetmanagement gaat over verbinden. Hoe kunnen we de silomentaliteit doorbreken? Hoe kunnen we echt iets maken van integraal werken? Of interdisciplinair werken. Of transdisciplinair werken. Het Sante Fe instituut laat twee dingen zien: zorg voor een overkoepelend onderwerp waar iedereen aan werkt, dat niet een techniek is, maar wel belangrijk is voor de buitenwereld. En hef afdelingen/formele groepen op.

Resilience als verbindend thema

Assetmanagement is geen verbindend thema. Onderhoud is geen verbindend thema. De verbinding zit in de grote opgaven: klimaatadaptatie, energietransitie, verdichting etc. Deze thema’s vallen op hun beurt weer onder de noemer ‘resilient’, wat zoveel betekent als de leefomgeving weerbaar maken voor al die grote transities. Vanuit complexiteit gedacht zou het nog mooier zijn om de leefomgeving antifragiel te maken, maar resilient is nu eenmaal het buzzword van dit moment, dus kunnen we daar beter op aansluiten. Kijk naar Resilient Rotterdam en The 7 entry points for building resilient cities om beter te begrijpen wat resilient inhoudt. Het gaat niet om assetmanagement. Assetmanagement is alleen maar een hulpmiddel bij het weerbaar maken van onze leefomgeving. Als we dat eenmaal begrijpen, zijn we echt met assetmanagement bezig. Samen met andere assetmanagers en iedereen die zich op de een of andere manier bezig houdt met de fysieke leefomgeving. In een werkomgeving waar iedereen welkom is en iedereen gelijkwaardig is.